ข้อดีของการมีชีวิตอยู่ยาวนาน (หรือเรียกแบบไม่ปรานีก็เรียกว่า “แก่”) คือเรื่องเล่ามันจะเชื่อมโยงพาดไปมาและลึกซึ้งด้วยกาลเวลาที่หมักบ่ม คนเราเปลี่ยนแปลงเสมอ แต่ก็มีบางอย่างคงเดิมเสมอด้วยเช่นกัน วันนี้จะมาเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเรา กับการดำน้ำลึก หรือ Scuba Diving ซึ่งเดินทางกันมายาวนานอย่างกระท่อนกระแท่นเดี๋ยวเบาเดี๋ยวผ่อน สิบกว่าปีผ่านไป จนมาถึงวันนี้ วันที่นึกอยากติดหางที่ปลายขา แลกมาด้วยการงดส่งเสียงและเงินพอสมควร ก็จะพุ่งตัวลงน้ำได้ตามอัธยาศัย แต่สปอยล์ไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ไม่มีเจ้าชายนะ
สิบกว่าปีก่อน โดนพี่เจนป้ายยาหลังจากไปสนอร์คเกิลลิ่งที่หมู่เกาะสุรินทร์ว่า ต้องเรียนสกูบ้านะ มันจะดีกว่านี้อีก ตอนนั้นโดนป้ายพร้อมกันกับนังปิ่นเพื่อนวิศวะ คำว่าสกูบ้ามันก็เลยวนๆ อยู่ในหัว สุดท้ายเราสองคนก็ไปหาโรงเรียน เรียนกันไปจริงๆ แต่ตอนนั้นเราเลือกเรียนในกรุงเทพฯ (สมัยสาวๆ บ้างาน ไม่ยอมลางานทีละหลายวัน) ทำให้การเรียนในห้องเรียนสัปดาห์ละ 1 ชม. มันทอดตัวเนิ่นนาน ทฤษฎีแน่นโคตรที่ส่งผลชนิดไม่ดีต่อการปฏิบัติภาคสนาม เริ่มมาก็รู้เลยว่า กูห่วยในวิชานี้แน่นอนค่ะซิส
อาการแพนิคเริ่มตั้งแต่ลงสระว่ายน้ำ และกว่าจะเรียนแต่ละสกิลผ่านมาได้ก็แสนจะขลุกขลัก กลัวมันไปหมดทุกอย่าง ตอนสอบ เราไปสอบที่แสมสาร โอ้โห.. ศูนย์รวมความบรรลัยเลยวันนั้น น้ำขุ่น ทะเลมีคลื่น ไม่มีสัตว์ให้ดูยกเว้นดงหอยเม่น เจ็ตสกีวิ่งว่อนที่ผิวน้ำ กว่าจะจมตัวลงไปได้ หนังชีวิตมากๆ พอลงไปแล้ว ทัศนวิสัยต่ำเตี้ยมองเห็นแค่บั๊ดดี้นังปิ่นที่หนาวตัวสั่น ครูสั่งให้รอ ครูจะไปสอบนักเรียนคนอื่นก่อน ซึ่งจริงๆ คงไม่ไกลแหละ แต่น้ำมันขุ่นมาก มองไม่เห็น ได้แต่ยืนจับเชือกมองหน้ากันอยู่สองคน นังปิ่นหนาวสั่นจนจับเชือกเขย่าแมกนิจูดเกือบครึ่งเมตร (อยู่ในน้ำทุกอย่างขยาย 30% แหละ) เราถามตัวเองซ้ำๆ ว่า เราจะได้เห็นแสงตะวันอันอบอุ่นอีกครั้งก่อนตายไหม อันนี้คือความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้เอาฮานะ มันกลัวขนาดนั้นเลย
1st-4th Dive
สี่ไดฟ์ทั้งสอบทั้งว่ายเล่นชมดงหอยเม่น เรามีอภินิหารหมดสติใต้น้ำไปหนึ่งครั้ง โดนครูกด reg ใส่หน้าไปที รู้สึกตัวขึ้นมาตาใส การลอยตัวห่วยมากจนตกใส่ดงหอยเม่นไปรอบนึงในท่าคว่ำ โดนปักเต็มข้อเท้า น้ำตาไหลในหน้ากากคนเดียวเงียบๆ จากวีรกรรมทั้งหลายในที่สุดเราก็ได้บัตร Open water ของ PADI มา แต่ครูบอกอย่าไปดำกับคนอื่นนะ เดี๋ยวตาย ให้กลับมาฝึกกับครูก่อน จนมาถึงวันนี้ เราคิดว่าเราพื้นฐานอาจจะห่วยจริง แต่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะครูไม่คลิกด้วย ใดๆ คือขณะนั้นก็เชื่อตามที่ครูบอก ซึ่งในความหมายที่เราแปลได้คือ มึงไม่ต้องดำน้ำ มึงหยุดไว้แค่นั้นเลย ได้บัตรมาก็เลยเก็บใส่ลิ้นชักไว้เฉยๆ แถมเก็บบัตรเพื่อนเอาไว้ด้วย ชั่วไปอีก
เก้าปีผ่านไป
ย้ายบ้านแล้วหนึ่งครั้ง กับข้าวของมหาศาล บัตร PADI ทั้งสองใบก็ยังไม่หาย นังเพื่อนปิ่นก็ชิวซะจนแทบไม่ทวงถามเลยว่า มึงหลอกกูไปเรียนทำไม ถ้าเรียนแล้วมึงจะไม่กลับไปดำน้ำอีก เก้าปีผ่านไป มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตเยอะมาก ผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหลายรอบ เขาบอกว่าคนเรายิ่งแก่ยิ่งกลัว แต่ข้อสันนิษฐานนี้ใช้ไม่ได้กับเรา เรายิ่งอยู่นานยิ่งรู้สึกกลัวน้อยลงเรื่อยๆ วันนึงก็เกิดคิดถึงการดำน้ำลึกขึ้นมาเฉยๆ พอไปเจอแพ็คเกจสู้โควิด (ตอนนั้นเพิ่งหมดซีซั่นแรก) ที่มนต์ทะเล เกาะเต่า ราคางดงามมาก รวมที่พักและดำน้ำแบบ Discover Scuba Diving (DSD) เลย ก็เลยกลับไปถามเพื่อนว่า เรามาหวนคืนท้องทะเลลึกกันไหม
DSD คือโปรแกรมสำหรับคนที่ยังไม่เคยเรียนจบมาก่อน จริงๆ เราควรจะไป Refresh แล้วก็ Fun Dive ต่อได้เลย แต่เราไม่อยากวนกลับไปทำสกิลต่างๆ อีกแล้ว (เกลียดสุดคือถอดหน้ากากออกที่ก้นทะเลแล้วใส่กลับไปใหม่ พร้อมเคลียร์หน้ากากไล่น้ำออก) เราเลยลองเลือกไป DSD แทน อยากรู้ความรู้สึกว่าหายกลัวไปบ้างรึยัง
ตอนไป DSD น่าจะเป็นช่วงเปิดสู่โลกหลังล็อคดาวน์รอบแรก เราอ้วนสุด maximum ของชาตินี้แล้ว แม่งไม่จม ถ่วงตะกั่วไป 11 ก้อนจนแทบไม่มีที่ร้อยกับเข็มขัด ด้วยปริมาณตะกั่วขนาดนี้ เรียกว่ากลับมาทบทวนชีวิตเลยล่ะ ช่วงนั้นเคยประกาศไว้ว่า ถ้าวันใดเกิดเหตุการณ์ฉันเสียชีวิตเพราะจมน้ำ ขอให้มั่นใจว่าเป็นการฆาตรกรรม เพราะฉันไม่จมโว้ย โปรแกรมนี้หลังจากเซ็นใบ disclaimer แล้ว คุยทฤษฎีกันนิดหน่อยแล้วทดลองลอยตัวในสระ อย่าว่าแต่วิธีประกอบอุปกรณ์เลย แม้แต่ชื่อเรียกอุปกรณ์ยังจำไม่ได้ แต่สิ่งที่ได้พบคือความกลัวมันหายไปเยอะมาก เรารู้สึกสบายๆ กับการฝึก ถึงตอนนั้นจะอ้วนมากซึ่งส่งผลกับ Buoyancy แต่ก็ยังพอไหว เพราะได้มาเจอคนที่ปลดล็อคความกังวลในใจให้เป็นคนแรก คือครูยูกิ
ครูยูกิเป็นหนุ่มน้อยที่รักการดำน้ำจนมาทำงานอยู่เกาะเต่า ผ่านโควิดมาอีกหลายซีซั่น ตอนนี้ครูยูกิไม่อยู่ที่มนต์ทะเลแล้ว ไม่ว่าวันนี้ครูยูกิจะอยู่ไหน อยากจะขอบคุณคำพูดที่ปลดล็อคคำนั้น ครูยูกิบอกแทบจะคำแรกๆ ของการบรีฟว่า ตอนลงไปในน้ำมันจะอึดอัดหน่อยเพราะเราไม่เคยชิน แต่อย่าลืมว่า เรายังขึ้นมาได้เสมอ ขอให้อดทนอีกแค่นิดเดียว อย่าเพิ่งพุ่งขึ้นมา คำว่า เรายังขึ้นมาได้เสมอ มันตอบคำถามเมื่อเก้าปีก่อนที่เราเฝ้าถามตัวเองว่า เราจะได้กลับมาเห็นแสงอาทิตย์อันอบอุ่นอีกไหม เหมือนครูยูกิขึ้นไทม์แมชชีนไปบอก นังแอ้ในเก้าปีก่อนว่า ได้สิ ได้เสมอ ไม่ต้องกลัว จากนั้นเราก็รู้ตัวเลยว่า เราไม่กลัวน้ำลึกอีกต่อไปแล้ว
2 ไดฟ์ DSD
เราโดนหิ้วเป็นหมากระเป๋า เพราะลอยตัวเองได้ห่วยมาก ในขณะที่นังปิ่นลอยตัวสบายๆ เหมือนเก้าปีที่ผ่านมาได้ไปดำน้ำมาบ่อยๆ งั้นแหละ นางแกร่งจริง ต้องยอมนางเลย หลังจากยัดตะกั่วไปรอบตัวจนเสียสมดุลไปหมด ครูเจมส์ก็จับหลังเสื้อ BCD เรา ลากไถไปมาเหมือนเด็กเล่นรถของเล่น พอมีอะไรน่าสนใจก็จับเราไปชูตรงหน้าสิ่งนั้นๆ (และจับให้เราเผชิญหน้ากับปลาปักเป้าตัวใหญ่นานเกินไปมาก อยากบอกว่าใกล้ไปแล้ว เสียวโว้ย แต่ไม่รู้ภาษามือต้องทำท่ายังไงเลยขึงตาใส่ปลาปักเป้าพยายามส่งกระแสจิตบอกว่า กูก็ไม่ได้อยากจ้องมึงนานขนาดนี้ แต่กูก็โดนจับลากเป็นตุ๊กตามิชลินหน้ารถสิบล้ออยู่ เข้าใจกูด้วย) เราอยากบอกให้เจมส์ปล่อย อยากลองว่ายเอง เราว่าให้ลองหน่อยเดี๋ยวก็ทำได้ แต่ครูเจมส์ลากเราเหมือนเป็นกระเป๋าใบโตๆ ตลอด 2 ไดฟ์ เล่นเอาต่อมอยากเรียนต่อสั่นพั่บๆๆๆ พอขึ้นมาจากน้ำเลยถามว่า ชั้นควรทำไงถึงจะดำเก่ง ชั้นควร Refresh หรือเรียน Open water ใหม่อีกรอบมั้ย ครูทั้งสองบอกว่า ยูควรเรียน Advance Open water ไปเลย
เรากังขามาก ระดับอนุบาลยังไม่ได้เลย จะให้ไป Advance เลยเหรอฟระ แต่ก็เก็บไอเดียนี้ไว้ในใจจนเจอโปรโมชั่นพร้อมที่พักของมนต์ทะเลอีกครั้ง เราก็ป้ายยานังปิ่นจนจองไปพร้อมกันสองคน (มีเพื่อนหลอกง่ายนี่ก็สะดวกไปอย่าง)
แล้วโควิดระลอกใหม่ก็โจมตีแบบแรงมาก แพ็คเกจนั้นเลยถูกต่อเวลาซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาเป็นแรมปี
5th-7th Dive
ปลายปี 2021 เราไปภูเก็ตกับนังทูน ไม่สนว่าสกิลไม่ได้พัฒนา ไม่ได้ศึกษาต่อ ด้วยความไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว ก็ซื้อทัวร์ Fun Dive one day ดำน้ำเกาะราชามันซะเลย ส่วนประวัติการศึกษาวิชาสกูบ้าศาสตร์ของนังทูน ก็ไม่มีอะไรมาก โดนเราป้ายยาไปมนต์ทะเลจนจบ Open Water มาก่อนหน้านั้นนิดหน่อย กิจการร้านรวงคะ มาจ้างดิฉันเป็นแบรนด์แอมบ๊าสสิเด้อได้นะคะ เรื่องอะไรอาจจะไม่เก่งในชีวิตนี้ แต่เรื่องป้ายยาอันนี้สายแข็ง
เราใช้แพ็คเกจของบางเทาไดฟ์เซ็นเตอร์ ซึ่งราคาแพ็คเกจดำน้ำที่ภูเก็ตแทบจะเหมือนๆ กันทุกเจ้า ถ้าเทียบกับเกาะเต่าก็ดูราคาสูงหน่อย ได้ดำวันละ 3 ไดฟ์ แต่เรือหรู อาหารทำสดใหม่บนเรือ และมีบริการถ่ายภาพให้ด้วย สวยเวอร์วังไปอีก ส่วนข้อเสียคือ พวกที่ซื้อทัวร์ดำน้ำอันดามันส่วนมากเป็นพวกสายแข็ง (อันนี้มารู้ทีหลัง) บรรยากาศการลงน้ำมันจะวอร์ๆ นิดนึง ไม่มีเวลาให้ยืนทำใจหรือชักช้าอะไรเท่าไหร่ ทริปนี้เราใช้ตะกั่วประมาณ 6 กก. ซึ่งภาคภูมิใจมาก
ตอนนั้นเรากับทูนได้เพื่อนใหม่อีกคนชื่อน้องอ้อม ซึ่งน่าจะอายุเยอะกว่านังทูน แต่เราไม่เรียกนังทูนว่าน้องตูน เพราะตัวมันดูไม่น่าทะนุถนอมตรงไหน ครูต้นหนุ่มใต้ท่าทางใจดีเป็นไดฟ์ลีดดูแลเราทั้งสามคน เราบอกครูต้นก่อนว่า เราร้างลาไปนาน และสกิลแย่มากนะ หรือสโลแกนสั้นๆ ว่า มีแต่ใจไร้สกิล ครูต้นซึ่งก่อนหน้านี้ประกอบกล้องเข้ากับสโทรปครบชุด ค่อยๆ ปลดอุปกรณ์ทุกอย่างออกจากกันอย่างเงียบๆ แล้วถือแค่กล้องใส่เฮาซ์ซิ่งพาพวกเราลงไดฟ์แรก และอภินิหารของอิชั้นก็ทำให้ครูต้นซาบซึ้ง จนยกแบตแฟลชและอุปกรณ์ชิ้นอื่นให้เพื่อนๆ ยืมใช้ในอีกสองไดฟ์ที่เหลือ
การต้องไล่จับเราที่พุ่งไปมาในน้ำดุจดังเขียดตะปาดในห้องน้ำแคบๆ อาจจะสิ้นเปลืองพลังงานอยู่พอสมควร ไดฟ์สองและสาม ครูต้นก็ให้เราไปว่ายข้างๆ แล้วก็คอยคว้าไว้เวลาเราจะพุ่งขึ้นฟ้าไปอีก เรายังรักทะเลเหมือนเดิม และดำน้ำห่วยเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เราไม่กลัวอะไรเลยเว้ย เพราะเรายังกลับขึ้นไปหาแสงแดดได้เสมอ อย่างที่ครูยูกิบอกไว้
ไดฟ์ไซต์เกาะราชาน้อย เกาะราชาใหญ่วันนั้นสวยมาก น้ำใส แดดส่องถึงก้นทะเล ทำให้ทุกอย่างมีสีสันสวยงาม เรารู้สึกมีพลังแรงกล้า ว่าจะกลับไปเรียน Advance ที่เกาะเต่าให้จบๆ ครูต้นประมวลผลเมื่อจบสามไดฟ์ว่า (ในวงเล็บ แม้จะเริ่มต้นได้น่าสะพรึงแต่..) การลอยตัวค่อยๆ ดีขึ้นนะ ต้องฝึกบ่อยๆ จะทำได้เอง นอกจากขอบคุณครูแล้ว ต้องขอบคุณทูนกับน้องอ้อมด้วย ที่อดได้รูปสวยๆ (พอเอาสโทรปออก แสงแฟลชหัวกล้องมันจะไม่ค่อยพอ รูปก็จะไม่สวยเท่าปกติ) แต่ไม่เอือมระอาเรา โอเคนังทูนมันคงเอือมแต่ไม่มีทางเลือกไง แต่ขอบคุณน้องอ้อมมา ณ ที่นี้
8th-13th Dive
ราว 11 เดือนต่อมา (ก็บอกแล้วเรื่องมันยาว)
นังทูนแอบไปศึกษาต่อจนจบ Advance Open water มาจากมนต์ทะเล เรากับนังปิ่นบั๊ดดี้คนแรกก็ยังไม่ได้กลับไปศึกษาต่อ ด้วยสถานการณ์โควิด ด้วยคิว ด้วยงบประมาณ (อันนี้ปัญหาชั้นเอง) ฯลฯ แต่เพราะความมั่นหน้าเรากับทูนก็จะไปดำ Fun dive ที่ภูเก็ตกันอีก คราวนี้ป้ายยาให้พี่ตั้มสหายร่วมแก๊งไปเรียน Open water พร้อมกันเลย (จริงๆ ป้ายมาเป็นปีๆ ละ เพิ่งสำเร็จ) โดยดีลกับทางครูต้นขอออกทะเลพร้อมกันได้ไหม ครูต้นบอกว่าได้เลย พวกที่เรียนก็ออกไปสอบกับเรือ Fun Dive นี่แหละ จริงๆ ปูจะไปเรียนด้วยอีกคน แต่มีเหตุให้ต้องยกเลิกไปก่อน
ต้นเมษา 2022 การท่องเที่ยวภูเก็ตกลับมาแล้วตั้งแต่แซนด์บ๊อกซ์หรือจะเป็น dirt box หรืออะไรก็ตามแต่ เราเคยรู้สึกผงะกับการเปิดเผยเนื้อหนังมากมายของชาวตะวันตก แต่ตอนนั้นต้องกลั้นหายใจกับการเผยหนังหน้าของพวกเขาแทน ฝรั่งไม่ใส่หน้ากากกันแล้ว ถ้าไม่ใช่จุดบังคับจะไม่ใส่เลย คงเพราะคนที่ตัดสินใจเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาบ้านเราด้วยความอยากเที่ยว อาจจะมีฟิลลิ่ง Don’t give a shit กันแล้วมั้ง
เราใช้บริการบางเทาไดฟ์เซ็นเตอร์เช่นเดิม กลุ่มแยกออกเป็นสองกลุ่ม พี่ตั้มเรียนและสอบกับครูกี และเรากับทูนได้ดำน้ำกับน้องชายสุดทะเล้นที่ชื่อฟาร์ม ฟาร์มเป็นอีกคนที่เรายกให้เป็นประทีปส่องปัญญาสำหรับในด้านการสกูบ้า ครู/ไดฟ์ลีดแต่ละคนในโลกนี้ไม่มีใครเหมือนกัน เราชอบเรียกทุกคนว่าครูเพราะไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ทุกไดฟ์ที่ได้ลงไป เราได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เสมอ กลุ่มเรียน และกลุ่ม Fun dive ของเราสามคนแยกกันดำตอนสอบ และพอพี่ตั้มสอบผ่านหมด เราก็มา Fun dive ด้วยกันและได้ถ่ายรูปหมู่สามคนใต้น้ำเป็นครั้งแรก เรารู้สึกเห็นภาพซ้อนทับกับบรรยากาศที่เราสามคนเคยเดินแถ่ดๆๆ อยู่ตามเซ็นทรัลด้วยกันแล้วมันรู้สึกฮึกเหิมภูมิใจเหลือเกิน
ก่อนจะเจอฟาร์มเราพัฒนาความรู้สึกมาถึงจุดที่ว่า เฮ้ยดำๆ ไปเถอะไม่ตายหรอก แต่สิ่งที่ได้จากฟาร์มคือความสบายอกสบายใจเวลาอยู่ใต้น้ำ เหมือนชั้นเป็นแอเรียล และถ้าชั้นเป็นแอเรียลชั้นคงจะไม่อยากขึ้นฝั่งเลย เพราะโลกใต้น้ำมันสวยและเย็นสบายสุดๆ ตอนว่ายน้ำตามอีฟาร์ม เราได้ยินเสียงเพลงอู้อี้เบาๆ พอขึ้นมาเราเลยไปถามฟาร์มในห้องสต๊าฟว่า แกร้องเพลงเหรอฟาร์ม ชั้นได้ยินเสียงเพลง ถ้ามันไม่ใช่แกชั้นก็ได้ยินนางเงือกล่ะวะ ฟาร์มยิ้มอายๆ บอกว่า ใช่ พร้อมเพื่อนๆ สต๊าฟหัวเราะกันใหญ่
คนเรามันต้องมีความสุขขนาดไหนถึงได้ดำน้ำไปร้องเพลงอู้อี้ๆ ไป และใช่แล้ว เราส่งเสียงในน้ำได้ แค่มันจะออกมาน้อยมาก ต้องตะโกนเป็นพยางค์สั้นๆ ถึงอย่างนั้นก็ทำได้นะ ฟาร์มพาเรากับทูน ทำอะไร First time เต็มไปหมด เราลงลึกกว่าที่ใบอนุญาตของเรายอมให้ลงไปนิดหน่อย ฟาร์มพาเรามุดซากเรือจม และมุดโถงลากูนใต้น้ำ โดยมีครูกีกับพี่ตั้มดำอยู่ด้านนอก ครูกีที่เคร่งครัดและมั่นคงในหลักการด้วยความปลอดภัยสูงสุด ยอมให้ลูกศิษย์อันตรายได้แค่ผงเหล็กจากซากเรือด้านนอกเท่านั้น ส่วนอีฟาร์มและอ้วนๆ สองตัวไม่กลัวตาย ก็มุดเข้ามุดออกกันสนุกสนาน ตอนไจแอนท์ลงน้ำในทุกๆ ไดฟ์ เราไปจ่ออยู่คนแรกๆ เสมอ เพราะอยากอยู่ในน้ำนานสุดๆ ฝรั่งนับสิบๆ ก็เช่นกัน ตอนลงน้ำแต่ละไดฟ์ บรรยากาศเหมือนเพนกวินที่ขั้วโลกแห่ลงทะเล ไดฟ์นึงเราเกือบโดนเหยียบหลังแต่รู้แกวเลยถีบตัวออกทันท่ามกลางสายตาหวาดเสียวสุดๆ ของฟาร์มกับนังทูนที่ดูอยู่
จบทริปสองวันแบบอิ่มอกอิ่มใจ และกระหายอยากเรียนต่อสุดๆ
14th-18th Dive
ในที่สุดก็ได้เวลา เรากับนังปิ่นกลับไปศึกษาต่อ Advance Open water ที่มนต์ทะเล เกาะเต่า ในเดือนถัดมา อากาศเริ่มไม่โสภาแล้ว แต่คนมันกระเหี้ยนกระหือรือ เลยโดนรับน้องไปชุดใหญ่ เกาะเต่าไม่เคยปรานีเราอย่างไรก็อย่างนั้น ช่วงพฤษภา 2022 ผู้คนเริ่มกลับสู่การเดินทาง โปรโมชั่นดำน้ำที่เกาะเต่าเคยจัดไว้อย่างมากมาย เริ่มได้รับความสนใจอีกครั้ง เราได้เรียนกับครูขวัญ ขาใหญ่แห่งมนต์ทะเล ผู้ประสิทธิ์ประสาทนักดำน้ำมานับไม่ถ้วน (ครูบอกนับไม่ถ้วนจริงๆ) ปกติครูขวัญจะเข้มงวด ขึงขัง แต่วันนั้นลูกศิษย์มีสองกลุ่ม ครูขวัญคนเดียวควงกะตั้งแต่เช้ายันค่ำ ความเข้มงวดหายไปเยอะ เห็นครูเดินซีดๆ ยังคิดว่าครูจะเป็นลมมั้ยนะ ครูได้กินข้าวบ้างยังนะ
เรียนและสอบทั้งหมด 5 ไดฟ์ใช้เวลา 2 วัน เราก็จบการศึกษาระดับ ป.2 ซะที การเรียน Advance ไม่ยากแล้ว มีแต่ความสนุกซะมากกว่า แต่ที่สาหัสคือสภาพอากาศ วันแรกน่ะดี แต่วันที่สองเจอทั้งคลื่นทั้งลม ทั้งกระแสน้ำ ไดฟ์ 2 ของวันที่ 2 ท้าทายสุดๆ อีตอนที่ขึ้นจากเรือมาสู่ท่าเรือไม่ได้ เพราะคลื่นโยนสูง ทีมงานมนต์ทะเลได้สรรสร้างวิธีการขึ้นเรือแบบทอม ครูซให้พวกเราโดยการให้ขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ ซึ่งจะได้ระดับสูงกว่าพื้นท่าเรือเล็กน้อย แล้วถอยรถกระบะ เปิดท้ายแบๆ มายื่นตรงหน้า ลองนึกสภาพ ว่าเรากำลังอยู่บนดาดฟ้าเรือที่โยนขึ้นลงตลอดเวลา กับรถกระบะที่เลื่อนมาจนท้ายยื่นออกจากท่าเรือ รอทีมงานให้สัญญาณ แล้วกระโจนจากดาดฟ้าเรือไปบนกระบะรถ บอกเลยอยากถ่ายทำภาพยนตร์ฉากนั้นมากกก แต่ทำไม่ได้ กลัวตายหล่าวววว
1 ปีต่อมา จนถึงวันนี้เราสะสมยอดการดำน้ำได้ 35 ไดฟ์แล้ว สกิลยังง้องแง้งแต่ไม่เป็นภาระใคร เอาตัวรอดและมีความสุขได้เมื่อได้ปะทะน้ำ ยังไม่ได้ร้องเพลงใต้น้ำแบบที่ฟาร์มเคยทำ ได้เจอไดฟ์ลีดที่น่ารักอีกมากมายหลายคน ได้ดำน้ำในที่สวยๆ เยอะแยะไปหมด ได้เจออากาศไม่ดีล้มลุกคลุกคลานก็ไม่น้อย สถานการณ์ฉลามวาฬขึ้นชุมพร ฉันอยู่ภูเก็ต พอฉันอยู่ชุมพรน้องไปขึ้นพีพี ก็มีให้ได้กลอกตา พี่ตั้มจบ Advance แล้ว ตอนนี้เราเลยมีกลุ่ม Advance ของตัวเอง 4 คนคอยป้ายยากันไปมาจนเงินเก็บชั้นร่อยหรอ เรากับพี่ตั้มมีกล้องคนละตัว ล่าสุดที่ชุมพร ดำกับครูพี่แจ้สุดชิว ที่ปล่อยพวกเราดำแบบสบายๆ ถ่ายรูปถ่ายคลิปเล่นกันใต้น้ำ เรารู้สึกเห็นภาพซ้อนทับกับบรรยากาศที่เราเดินเล่น ผลัดกันถ่ายรูปอยู่ตามสวนรถไฟด้วยกันแล้วมันรู้สึกสุขใจ
มันจะมีคำกล่าวของชาวดำน้ำอยู่ประโยคนึงที่พูดว่า หาเงินมาถมทะเล ทุกวันนี้เหนื่อยเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะหมดใจหรือหมดแรง ก็ฮึบไว้อีกนิด แล้วคิดถึงค่าแพ็คเกจดำน้ำไว้ มันพอช่วยได้อยู่นิดนึง
รักนะไอ้ต้าวท้องทะเล
Directory
สถาบันดำน้ำต่างๆ ที่เคยได้ใช้บริการมาและประทับใจ ยังไม่เคย Liveaboard ทั้งหมดด้านล่างนี่คือใช้บริการ Day trip นอน รร. จ้ะ ที่มีบริการถ่ายรูป เฉพาะ จ.ภูเก็ตเท่านั้นนะ ที่เหลือคือถ่ายกันเองอีป๊อกอีแป๊ก
- บางเทาไดฟ์วิ่งเซ็นเตอร์ จ. ภูเก็ต ด้วยราคาที่แพงกว่าจังหวัดอื่นนิดนึง แต่บริการทุกระดับประทับใจ อยากได้อะไรบอก คัสตอมตามใจลูกค้าสุดๆ ถ่ายรูปสวยเช้ง
- สกูบ้าเรด จ. ภูเก็ต สเปคเดียวกับด้านบนเด๊ะๆ ครูพาดำน้ำนอกโปรแกรมด้วย สนุกตื่นเต้นมาก แต่ดันลืมกินยาแก้เมาคลื่น เลยหนุกอยู่ได้ครึ่งนึง อีกครึ่งทางคือกลั้นอ้วก
- มนต์ทะเลรีสอร์ท เกาะเต่า ที่พักพร้อมดำน้ำ ไม่ต้องเดินทางไปไหน เรียนมันที่หน้าหาดเลย ชิวสุดๆ (แต่การเดินทางไปเกาะเต่าอันนี้สู้ชีวิตหน่อยนะ) มีแพ็คเกจราคาดีๆ ตลอดๆ มีสระว่ายน้ำสำหรับเรียนด้วย แต่เราชอบตรงที่ตัวเค็มๆ ขึ้นมาแล้วโดดสระ ดูชั่วหน่อยแต่มันสะดวกเรา
- สตูลไดฟ์รีสอร์ท เกาะหลีเป๊ะ บรรยากาศคล้ายมนต์ทะเล นอนตรงนั้น เดินลงเรือมันตรงนั้นเลย สุดชิว ไดฟ์ลีด/สต๊าฟน่ารักกันเองมากๆ ให้จองตั๋วเรือ รถตู้รวมแพ็คเกจให้ได้หมด
- ชุมพรไดฟ์วิ่งเซ็นเตอร์ จ.ชุมพร อันนี้สะดวกสุดคือนอนชุมพรคาบาน่า ไดฟ์ไซต์ชั้นเลิศ ไดฟ์ลีดดีงาม สต๊าฟกวนส้นตีน เกือบตีกันก่อนดำน้ำเพราะสต๊าฟภาคบกห่วย