เวลา : สงกรานต์ ๒๐๑๘ ลา ๓ ได้ถึง ๗
สมาชิก : ปูกะแอ้
สถานที่ : มองโกเลีย – ทริปทะเลทรายโกบี
อยากไปมองโกเลียมาตั้งนานแล้ว
ด้วยความไม่ใส่ใจในวิชาสังคมศาสตร์ มองโกเลียสำหรับเราคือที่กว้างๆ มีม้า มีอะไรที่เกี่ยว กับการยิงธนู มีอะไรที่กันดารดิบๆ เถื่อนๆ แค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้จัดเอามองโกเลียไว้ใน Bucket List มานานแสนนาน อยากขึ้นรถไฟทรานไซบีเรีย-ทรานมองโกเลีย แวะแม่งให้พรุนทุกสถานี ฝันๆ เอาไว้แบบนี้ กะว่าเขาเลย์ออฟเมื่อไหร่ตูจัดแน่นวล
ปีนี้วันหยุดยาวไม่ได้ยาวสมใจ ตอนหาที่ลงกันกับปู เราคิดกันช้ามาก ด้วยวัยด้วยหน้าที่การงาน เราสองคนมีเวลาคิดเรื่องเที่ยวน้อยลงอย่างมีนัยยะสำคัญ ปีก่อนหน้านี้ก็พลาดไปทีนึงแล้วที่หนีสงกรานต์เมืองไทยไปพม่า ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ไปโดนพี่หม่องสาดน้ำใส่กล้อง แทบไปโชว์แม่ไม้มวยไทยให้เลื่องลือ ปีนี้ไม่อยากจะพลาดอีก เมื่อเงื่อนไขเรื่องร่างกายและเวลามันจำกัด เราก็เลยลงทุนมากขึ้นอีกนิดในด้านงบประมาณ
ตั๋วไปมองโกเลีย แพงและหลากหลายจนงงเพราะมันไม่บินตรงจากไทย ฮับดีๆ หลายที่ที่น่าเวียไม่ได้เวีย ดันต้องไปเวียที่ปักกิ่งเพราะราคากับเวลาดีสุด ก่อนซื้อตั๋วกลัวพลาดอย่างหนักจนตัดสินใจใช้เอเย่นต์ซื้อให้ เอเย่นต์ก็ดี๊ดี หาราคาได้ถูกกว่าจองเองสดๆ ซะอีก แถมเซลยังน่ารัก เที่ยวกลับมาแล้วยังแชตคุยกันอยู่เลย
ในเวลาเดียวกันกับการหาตั๋วเครื่องบิน เราก็คุยกับทัวร์เอเย่นต์ของมองโกเลียพร้อมๆ กันสองสามเจ้า แล้วเลือกเอาเจ้าที่ตอบไว ตอบรู้เรื่อง ราคารับได้ เมื่อตั๋วคอนเฟิร์ม โลคอลทัวร์ก็คอนเฟิร์มไปพร้อมๆ กัน
สุดท้ายทุกอย่างก็ถูกจัดการเสร็จก่อนเวลาเดินทางราวๆ ๑ เดือน สำหรับเราคือ กระทันหันมากเหลือเกิน อากาศที่แตกต่างกับไทยของมองโกเลียก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่ต้องจัดการ
เราต้องเตรียมโค้ทอย่างดี และรองเท้าบู๊ทหุ้มข้อ และยังต้องเตรียมตัวสำหรับการรอนแรมกลางทะเลทรายโกบีอีกด้วย (ซึ่งการเตรียมที่ว่านี่คือ การเตรียมจะไม่ได้อาบน้ำทุกวัน ซึ่งปกติเหมือนจะชอบอยู่แล้ว ตามประสาคนที่ “สะอาดอยู่แล้วไม่ต้องอาบน้ำก็ได้” แบบเรา)
วันที่ ๑๑ เมษา กระเสือกกระสนจัดการงานต่างๆ แล้วลาครึ่งบ่าย แจ้นไปซื้อของเพิ่มอีกนิดหน่อยที่เซ็นลาด กลับห้องไปจัดกระเป๋าที่ทำค้างไว้ครึ่งๆ กลางๆ แล้วตรงดิ่งไปยังสุวรรณภูมิ พบปูตามเวลานัด แล้วเข้าคิวยาวมหายาว ขดไปขดมาเป็นเวลานานกว่าจะได้โหลดกระเป๋าและเช็คอิน เจ้าหน้าที่กระซิบกระซาบว่า ชั้นประหยัดที่เราจองมันโอเวอร์บุ๊ค แต่ปูบินกับสายการบินในเครือ Star alliance มากพอจนได้อีโวลท์เป็นซิลเวอร์เลเวล (งานปูมันโคตรดีเลย เดินทางบ่อยมาก) เขาจึงจะอัพเกรดเราสองคนฟรีไปสู่ชั้นที่เหนือกว่าอีกหนึ่งขีด และยังคงได้นั่งด้วยกันในที่นั่งคู่สำหรับแถว ๒-๔-๒ เหมือนเดิมที่จองมา ซึ่งเราก็ดีใจริกรี้ จนกระทั่งพบในภายหลังนานแสนนานว่า เห้ย มันก็ต่างกันนิดๆ หน่อยๆ ปะวะ
ความต่างหนึ่งที่ปลื้ม ก็คือเขาแจกรองเท้าผ้าใส่เดินในบ้านด้วย ลายน่ารัก มันสบายเท้าดีจริง เมื่อได้ถอดรองเท้าคัทชูออกแล้วสวมแตะผ้าสบายๆ หลายชั่วโมงระหว่างเดินทาง ก่อนลงจากเครื่องเรากระซิบกระซาบกับปูว่า เขาให้เลยป่าววะ พี่จะเอามันไปด้วย ยังไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบจากหนุ่มฝรั่งหล่อด้านหลังขวาที่กำลังยัดรองเท้าแตะลงถุงพลาสติก ก่อนหย่อนลงเป้เป็นลำดับถัดมา
ที่ปักกิ่ง
การ Transfer ที่น่ารำคาญได้เริ่มต้นขึ้น
ไฟลท์แรกนี่ล่ะหนักสุด เราถึงปักกิ่งกลางดึก และจะบินอีกทีแปดโมงเช้า เราต้องหาที่เอาตัวไปแปะไว้เป็นเวลาถึง ๗ ชั่วโมง ออกจากตัวเครื่องได้ เราก็เดินโผเผตามๆ เขาไปเรื่อยๆ ตามป้ายชี้สำหรับพวก Transfer เราไม่ต้องรับกระเป๋าใบที่โหลดคืนเพราะเป็นแบบ Check through สะดวกไปอย่าง แต่อีกแง่หนึ่งเราก็ต้องเตรียมสิ่งจำเป็นสำหรับค่ำคืนที่ปักกิ่งไว้ก่อนด้วย อาทิเช่น เสื้อผ้าสำหรับอากาศ ๑๐ องศาเป็นต้น
จีนตรวจเข้มกับกระเป๋าจนคิวยาวโดยไม่จำเป็น คนยืนโงนเงน ง่วงแม่งก็ง่วง ไอ้นี่ก็ตรวจมันอยู่นั่น เกร็ดการเดินทางสิ่งหนึ่งที่ได้จากเรื่องนี้คือ ถ้าจำเป็นต้อง Transfer ที่จีน ขอให้เผื่อเวลาระหว่างไฟลท์ซัก ๒ ชม. ขึ้นไป กันเหนียว แต่อีแบบ ๗ ชั่วโมงนี่ก็ถือเป็นวิบากกรรมเล็กๆ ได้เหมือนกัน
เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการตรวจกระเป๋าอันเข้มข้น (โดนริบไฟแช็คไปเรียบร้อย, โดรนไม่มีปัญหาอะไร, กล้องกับบรรดาแบตเตอรี่ต้องเอาออกมาสำแดงข้างนอกกระเป๋าชัดๆ แต่ไม่มีปัญหาอะไรเช่นกัน) เราก็ถูกปล่อยเข้าสู่อาคารผู้โดยสารยามดึกที่เงียบงันและหนาวเย็น ตอนนั้นเราหิวน้ำมาก เพราะเป็นระบบร่างกายที่จะต้องซัดน้ำก่อนนอน ก่อนมาชีวิตโคตรปั่นป่วน รื้อเก๊ะรวมแบงค์นานาชาติ พยายามหาเงินหยวนที่คิดว่ามีติดอยู่ ได้ใบร้อยมาใบนึง หน้าตาแปลกๆ แต่ก็ดูจีนๆ ใช้ได้ พอควักมาจ่ายค่าน้ำเท่านั้นแหละ หน้าแหกนิดนึง เค้าบอก เอ่อ อันนี้มันเงินไต้หวันฮะ สุดท้ายปูก็รูดบัตรไป
เราสองคนเดินมาหาที่นอนละแวกของเกตตัวเอง อาคารผู้โดยสาร T3-E มีพื้นที่ว่างมากมาย แล้วก็ยังดีงามตรงที่ปิดไฟเป็นส่วนๆ ไม่รู้สึกว่ามืดจนน่ากลัว แต่ก็ไม่มีแสงกวนตาจนนอนไม่ลง เก้าอี้ก็มีที่เท้าแขนทุกๆ ๓ ตัว ร่างสั้นๆ อย่างเราก็นอนยาวได้สบายๆ เหมาะแก่การซุ่มหลับซะจริงๆ
คงมีหลายคนตกอยู่ในสภาพเช่นเดียวกับเรา เมื่อเลานจ์แบบซื้อรายครั้งราคาแพงถึงเกือบพัน ชิ..นอนเคาช์ ก็ได้วะ เข้าห้องน้ำห้องท่ากันแล้ว เราก็เลือกเคาช์ที่มีที่ชาร์จแบตด้วย เสียบมือถือ ยัดมือถือไว้ใต้ไหล่แล้วก็กกกระเป๋าห่มตัวหลับไป
เราหลับไป ๒ ชั่วโมงนิดๆ ก็ตื่น ปูเก่งกว่า เพราะยังคงอยู่ในนิทราได้นานกว่า คนตื่นแล้วก็เริ่มเดินไปเดินมา หนึ่งคือมันหนาว เลยวนเวียนไปฉี่ที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ห่างพอสมควร สองคือเดินหา wifi ใช้ และก็แอบสำรวจโลกไปด้วยในเวลาเดียวกัน มนุษย์ยังไม่ตื่นนอนเรียงกันอย่างกะผู้ลี้ภัยในค่ายกักกัน
สนามบินปักกิ่งหากค้นข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต มันจะบอกเลยว่า มีฟรีไวไฟ มีวิธีการรับรหัสสะดวกสบายหลายวิธีให้เลือก แต่นอกเวลาทำการมีแต่ตู้จ่ายรหัสอัตโนมัติเท่านั้นที่เราหวังได้ สองตู้ที่เจอ ตู้หนึ่งอยู่ใกล้ๆ อีกตู้เราบากบั่นเดินไปอีกปีกตึก กลับพบว่าใช้การไม่ได้แบบไร้เหตุผล เวิ้งว้างดุจกล้องจราจรดัมมี่ของเมืองหลวงประเทศสมมติแห่งหนึ่ง ความที่รู้สึกว่ามันมีอยู่ แต่เราเชื่อมต่อกับมันไม่ได้ มันช่างน่าหงุดหงิดรำคาญใจไม่ต่างอะไรกับการควานหาเนื้อคู่ในโลกปัจจุบันอันสับสน บอกไม่มีแม่งซะยังจะดีกว่า
แปดโมงกว่าๆ ตรงตามเวลา เราก็ได้ฤกษ์บอกลาปักกิ่งอันขมุกขมัว เหิรฟ้าสู่อูลานบาตาร์ เมืองหลวงแห่งประเทศมองโกเลียกันซักที
A Bumpy flight
ที่จริงลืมตาฟากขึ้นมา เราจะหิวทันทีเป็นธรรมชาติของเด็กสมบูรณ์ แต่ความงก รอกินฟรีบนเครื่องก็ได้วะ อาหารบนไฟลท์อร่อยใช้ได้ เสิร์ฟทันหิว แต่ก็ช้าไปกว่าปกติสักหน่อยเพราะพอเครื่องเชิดหน้าขึ้นฟ้าได้ ก็เจอเข้ากับอากาศแปรปรวน (Turbulence) ติดๆ กัน เมื่อผ่านม่านฝุ่นขุ่นมัวของปักกิ่งได้ไม่นานนัก ภูมิทัศน์ด้านล่างก็ยิ่งเป็นภูเขาแล้ง แห้ง มองลงไปเบื้องล่างมีแต่ภูเขาหินสันฐานซับซ้อนสวยเหมือนคลื่นทะเลสีเข้มที่ถูกพลังเอลซ่าสาบให้จับเป็นก้อนแข็ง ชุมชนน้อยๆ พอมีให้เห็นประปราย
เราสองคนนั่งแยกกันเพื่อครอบครองคนละหน้าต่าง ที่นั่งซึ่งจองล่วงหน้าโดยเลือกสรรอย่างดีว่าเราจะต้องได้วิวสวยๆ มีแสงเช้าส่องถูกด้านให้เกิดเป็นสีสันสดใส แต่ชีวิตจริงวิวของเราเป็นหมอกและฝุ่นอยู่บ่อยๆ ช่วงที่เราบินข้ามรอยต่อระหว่างประเทศ เกิดเทอร์บูเลนซ์ต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน ถ้าหลับตาล่ะเป็นคิดว่านั่งรถทัวร์หวานเย็นบนถนนลูกรังแน่นอน มองแอร์สาวหมวยไฟลท์เช้า แต่ละคนกัดฟันทำหน้าที่ของตัวเอง ยิ้มอ่อนแรงขณะเข็นรถต้านแรงสั่นระรัวของเครื่อง ความที่ลูกเรือไม่ได้หยุดทำงานทำให้พอจะเข้าใจได้ว่า นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดของเส้นทางนี้หรอก เราเลยรีบกินและหุบอุปกรณ์มื้อเช้าของเราอย่างเร็วๆ เพื่อให้สาวๆ ทำงานเสร็จไวอีกนิด ลึกๆ ในใจ เราเองก็ไม่อยากเปิดถาดหน้าที่นั่งเอาไว้ในขณะเครื่องสั่นๆ จับพลัดจับผลูมีตกหลุมอากาศขึ้นมาเป็นได้ทิ่มหน้าแหก หน้าเราสวยเราต้องป้องกันไว้อย่างดี
ขุนเขาเปลี่ยนรูปร่างและสีไปเมื่อเข้าสู่เขตมองโกเลีย ฝั่งจีนภูเขามีสีเข้มกว่าเหมือนเป็นหินแข็ง ฝั่งมองโกเลียทิวทัศน์ออกสีน้ำตาลอย่างกะกำลังจะแลนดิ้งเหนือดาวแททูอิน เมืองน้อยๆ อาคารหลังน้อยห่างๆ กัน เริ่มปรากฏให้เห็นเรื่อยๆ ก่อนจะถึงอูลานบาตาร์ มีริ้วขาวๆ ตามซอกภูเขา เห็นแล้วก็สงสัยว่า นั่นมันหิมะมั้ยนะ คงไม่ล่ะมั้ง มันจะหนาวปั่นหนั่นเลยบ๊อ (แล้วจะสำเนียงโคราชทำไม)
เครื่องแลนดิ้งอย่างราบรื่นในเวลาเที่ยงวันที่เร็วกว่าบ้านเรา ๑ ชม. ภาพแรกที่เห็นเมื่อเครื่องแท็กซี่ตั้งฉากมุ่งเข้าสู่อาคารสนามบิน คือรันเวย์ทอดยาวนำสายตาไปสู่ทิวทัศน์เวิ้งว้าง นอกจากภูเขาสีน้ำตาลเกลี้ยงเกลาแล้ว แทบไม่มีสิ่งก่อสร้างอะไรจะสูงขึ้นมาจากดินเกินอาคาร ๑ ชั้น ฝุ่นที่เพิ่งกระเจิงขึ้นมายิ่งกลบทุกสีจนเหลือแค่วิวสี Yellow Ochre เจ้าหน้าที่สนามบินโบกให้สัญญาณเครื่องเทียบงวงช้างแล้ว ก็วิ่งเหยาะๆ ไปอีกทาง ดูจากชุดและภาษากาย บอกได้เลยว่าข้างนอกแม่งต้องหนาวสัสๆ
หมายเหตุ : Air China แม่งไม่เข้มงวดอะไรเล้ย ประกาศเลยว่าให้เปิดมือถือเป็นไฟลท์โหมด แล้วจะทำไรก็ทำไป เพราะงั้นก็ถ่ายรูปรัวๆ ได้ทุกเวลาไม่ว่าจะเชิดขึ้น ปักหัวลงใดๆ แลนด้งแลนดิ้งมีคลิปพร้อม รักมาก บริการต่างๆ สมเป็น Full services จริงๆ ดีกว่า China Eastern ที่เคยประสบแบบคนละเรื่อง อันนั้น Full services เสิ่นเจิ้น
กระบวนการผ่าน ตม.ตลอดจนรับกระเป๋าเสร็จสิ้นได้ในครึ่งชั่วโมง นับว่าเลิศ พาสปอร์ตเราเพิ่งไปทำมาใหม่เอี่ยมว่างทุกหน้าให้เลือกสรร คุณพี่ ตม. แต๊มลงหน้าสุดท้ายเหมือน ตม.เวียดนามเลยว่ะ
ชายหนุ่มขาวผอมสูงหน้าตาใจดียืนถือป้ายชื่อปูรอรับอยู่ เจอผอมสูงขาวเข้าไปคิดว่าหล่อล่ะสิ อ่อไม่อะ แล้วก็ไม่ต้องหวังไรมากขอสปอยล์ทีเดียวทั้งเรื่อง ตลอดทริปไม่เจอคนหล่อ จบนะ
ทริปนี้จำต้องมีชุดเยอะ พร็อพแยะ เราเลยไปถอยกระเป๋าลากใบโตมา ส่วนปูยังแขวนอีแบ็คแพ็คใบเก่าแก่ที่เราใช้เดินทางด้วยกันมานับทศวรรษไว้บนหลัง แต่เป็นยังไงไม่รู้ คนจะช่วยถือกี่คนกี่คนนี่มันพุ่งมาที่เราก่อนเลย ซึ่ง กูลากไง มึงไปช่วยไอ้คนแบกกระแด๊กๆ โน่นมั้ยล่ะ
หรือว่าความชราของชั้นมันจะฉายชัด โอ๊วววว ม่ายยยยย
ชาวมองโกเลียใช้ภาษาที่ฟังคล้ายรัสเซียมากๆ แต่ก็แอบมีบางท่วงทำนองคล้ายญี่ปุ่นซะงั้น แต่ยืนยันโดยตาไกด์ของเราที่จะพบเจอในวันรุ่งขึ้นว่า ไม่เหมือนกันเลยนะจ๊ะ ฟังคล้ายเฉยๆ ตัวหนังสือที่ใช้เหมือนรัสเซียทั้งหมด ๓๓ ตัว กับบวกเพิ่มอักษรพิเศษไปอีก ๓ ตัว ทำให้สามารถสะกดและอ่านออกเสียงซึ่งกันและกันได้แต่ไม่เข้าใจความหมาย ชื่อคนและชื่อสถานที่ในมองโกเลีย ออกเสียงยากมากกกกก มันไม่ใช่เหมือนเราสอนฝรั่งออกเสียงคำว่า พัทยา แล้วได้ความออกมาว่า ป๊า ตา ยา น่าเอ็นดู ไม่ถูกต้องแต่ฟังเข้าใจ ภาษามองโกเลียมีเสียง เขอะ เขอออ เสอะ ซึดดดดด แทรกอยู่ระหว่างพยางค์เยอะมากเหมือนลมกรรโชกผ่านช่องเขา ให้พูดตามคำต่อคำ ยังพูดไม่เหมือน ตอนเด็กครูเคยสอนให้ภาคภูมิใจในภาษาไทยเพราะยากสัส เอ๊ยยากสุด แต่ไม่อะ ภาษาไทยไม่ยากเท่ามองโกเลียแน่นอนอันนี้ยอม อีไกด์เราบอกในค่ำคืนหนึ่งในเกอน้อยๆ ใต้แสงดาวว่า คนมองโกเลียนี่เรียนภาษาอะไรก็ง่าย เพราะว่าภาษาเขาออกเสียงยุ่งยากสุดแล้ว
เพราะงั้นเราจะตั้งชื่อเล่นให้ทุกคน เพราะชื่อแม่งยาก แนะนำตัวมากูก็ลืม ตาคนแรกที่มารับเรานี่ ก็ชื่อตาคนแรกไปละกันนะ ง่ายดี
ตาคนแรกพาเราเดินออกนอกอาคาร รถจอดไม่ไกลเลย ดีแล้วที่ไม่ไกล เราปรับตัวไม่ทัน แม่งหนาวมาก ลมแรงสุดๆ ผมที่ไม่ได้มัดปลิวสะบัดรู้สึกว่าทำให้หัวหนักขึ้น เดินเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกนิด
ในรถอบอุ่นขึ้นมากเมื่อกันสายลมโหมกระหน่ำไว้ข้างนอกประตูได้ รถเก่าๆ ได้กลิ่นบุหรี่จางๆ เรานั่งหลังให้ปูนั่งหน้าคู่กับตาคนแรก ซึ่งอ้อมแอ้มว่าพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้นะ แต่ไม่จริงอะ ภาษาแกใช้ได้เลย แต่แกดูถล่มตัวเขินอาย เราคิดว่าแกจะเป็นไกด์ของเรา ซึ่งแกดูใจดีมากอะ แต่ไม่ใช่ ถามอะไรเกี่ยวกับการเดินทางแกก็บอกว่า ไว้ยูคุยกับไกด์ยูพรุ่งนี้ละกัน ไอไม่บอก เอาจริงไม่ใช่สตาร์วอร์ส ไม่ต้องกลัวสปอยล์ขนาดนั้นก็ได้
อูลานบาตาร์เมื่อแรกเห็นเราประหลาดใจ อีนี่ย่อมประหลาดใจเพราะไม่ทำการบ้าน บอกตรงๆ กระซิบเบาๆ เอามือป้องปากเลยว่า เราคิดว่าประเทศนี้ยังอยู่ข้างหลังเรานะ ยังนอนกระโจม ยังเลี้ยงสัตว์กันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมเมืองหลวงอลังและหนาแน่นเยี่ยงนี้
จากเขตสนามบินผ่านชานเมืองมุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวง บ้านเรือนหนาแน่นปกคลุมลาดเขา สิ่งก่อสร้างทั้งหลายสูงต่ำเบียดเสียดกันเป็นพรืดไปหมด ตรงนี้ตรงนั้นมีไซต์ก่อสร้างกำลังดำเนินการ ปล่องสูงปล่อยควันดำๆ ลอยสู่ท้องฟ้า ทำให้เรารู้ว่า อีเมืองนี้แม่งผลิตไฟฟ้าจากถ่านหินนี่หว่า แถมยังเล่นง่ายๆ เอาโรงไฟฟ้าขนาดยักษ์ยัดไว้ปริ่มๆ ชานเมืองซะเลย มิน่าฟ้าไม่ใส อากาศก็แอบขุ่นๆ อุปาทานรึเปล่าไม่รู้แหละ แต่เสียดายสิ่งนี้มาก ประเทศก็กว้าง ไม่ไปตั้งที่อื่นแล้วลากสายเอาฟะ
ยิ่งเข้าสู่ตัวเมืองรถยิ่งติดหนึบหนับ ถนนไม่กว้างนัก และที่จอดรถคงหายากสาหัสเพราะจอดมันเละละเกะกะไปหมด อีคนจะขับก็จะขับ รถติดรูเล็กรูน้อยก็มุดไป เริ่มสังเกตว่าขับรถกันโหดเหลือใจ วงเลี้ยวแบบไม่น่าจะเลี้ยวก็ยังจะม้วนเข้าไปได้ และสายตาเริ่มจดจ้องก็พบว่า รถที่นี่ไม่ค่อยมีอีโคคาร์นะ เป็นคันโตๆ ดูแพงๆ กันทั้งนั้น แต่หลายๆ คัน มีรอยชนยุบ มุมยับ
โดยเฉพาะมุมคู่หน้า กับบั้นท้าย ข้างรถบุบบู้ก็มีให้เห็น ตอนเดินเล่นตามถนน เราก็มีความพยายามอยากจะถ่ายภาพรวมซีรี่ย์คาร์ฟอร์เคลม แต่ความที่อากาศมันหนาว ปูบอก ไอ้รถที่จอดนิ่งๆ อย่าเพิ่งไปถ่ายรูปมันนะพี่ ปูเห็นมีคนนั่งอยู่ข้างใน ระแวงๆ ก็เลยแทบไม่ได้ถ่ายมา ได้แต่ดูและตื่นตาตื่นใจอย่างเดียว เป็นคนไทยคงรีบเอาไปซ่อมไม่เว้นแต่ละวัน ไอ้พวกนี้ไม่แคร์ ขับเฉย เดี๋ยวก็ชนอีกช่างแม่ม
ดูความแคบได้จากภาพด้านล่าง อีคันขวาคือจอด อีซ้ายคือเบียดไป คันเราก็เบียดตามอย่างไม่ท้อถอย
บรรยากาศตัวเมืองเมื่อแรกเห็น เท่ห์ว่ะ กลิ่นอายคอมมิวนิสต์ที่เพิ่งจางลงพร้อมกันกับสิ่งใหม่ๆ ที่เข้ามาผสมปนเป ทำให้ตึกโลว์ไรส์ถึงมีเดียมแรร์ เอ้ย มีเดียมไรส์ ดูมีหน้าตายุโร้ปยุโรป กับโทนสีน้ำตาลอ่อนครีมมี่ตัดขาวหม่นๆ ที่ดูอ้างว้างเข้ากันกับต้นพญาไร้ใบทุกๆ ต้นตลอดสองข้างทาง
กว่าจะฝ่าฟันบรรดาอุปสรรคต่างๆ ที่กล่าวมา ๔๕ นาทีเต็มๆ จากสนามบิน เราก็มาถึงเกสต์เฮาส์และทัวร์เซอร์วิสโพรไวเดอร์ที่เราได้จองไว้ก่อนหน้าแล้ว ซึ่งอยู่ห่างจากสนามบินแค่ ๑๕ กม. แม่งรถติดน้องๆ แยกรัชโยธิน
แผนของเราคือหัวท้ายอย่างละคืนในเมือง นอนที่เกสต์เฮาส์นี่ และห้าวันสี่คืนท่องทะเลทรายโกบี จัดไปให้สาสม ทั้งหมดคิดราคารวมจบหมดแล้ว จ่ายด้วย US Dollar ที่มัดจำมานิดหน่อย และเตรียมที่เหลือมา เราจึงมีความจำเป็นไม่มากนักที่จะใช้เงินมองโกเลีย และยังไม่ได้แลกไว้เลย
ตาคนแรกที่สนทนาโอภาปราศรัยกับเราอย่างดีและรื่นรมย์ตลอดการเดินทาง พาเราเข้าไปในตึกทึบๆ จากทางด้านหลังหลังจากจอดรถในตำแหน่งที่ลำบากและเสี่ยงตูดบุบเรียบร้อย ที่ข้างประตูเหล็กมีแป้นพิมพ์รหัสก่อนเข้า มารู้ทีหลังว่าไม่ใช่กรอกรหัสจะเข้าได้เลย รหัสเป็นแค่การกดออดเรียกคนข้างบนให้เปิดเท่านั้น ส่วนลูกค้าอย่างเราจะได้รับคีย์การ์ดน้อยๆ แขวนพวงกุญแจ ซึ่งมานึกได้ตอนนี้เองว่าลืมถ่ายรูปเอาไว้เป็นประจักษ์พยานความปลอดภัยอันซับซ้อนของชาวมหานครอูลานฯ แห่งนี้
ตาคนแรกพาเราขึ้นบันไดแคบๆ เหมือนทางหนีไฟซึ่งอยู่ริมสุดของตึก ชั้นล่างสุดมีประตูเหล็กแยกเข้าไปสู่ตัวอาคาร เราเดินผ่านมันไปเพราะเหมือนเป็นของเจ้าอื่น เมื่อเดินหอบหืดขึ้นถึงชานบันไดแคบๆ ที่ชั้นสองพบสองประตูเหล็กตั้งฉากกัน บานที่เปิดไปสู่ส่วนหน้าถนนเป็นสำนักงานของเกสต์เฮาส์คองเกอร์แห่งนี้ ใครมันจะไปคิดว่าประเทศที่กว้างใหญ่มีพื้นที่ ๑.๕๖๖ ล้านตารางกิโลเมตรเลยนะเห้ย ใหญ่กว่าไทยสามเท่าเด้อ มีประชากรบางเบาแค่สามล้านคน แม่งจะพากูมาเบียดกันอยู่ในโถงแคบๆ อะไรกันเนี่ย กระเป๋าอีกอะไรอีก รู้สึกย้อนแย้งสับสน
ด้านในสำนักงาน ชายหนุ่ม ชายวัยลุงสองสามคน กำลังรีโนเวทห้องกันอยู่โป้งป้าง มีวัสดุก่อสร้างวางอยู่ตรงนี้ตรงโน้น ที่หนักสุดก็คงเป็นกลิ่นสารเคมีบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกแสบจมูกมึนหัวคล้ายเวลาอยู่ในห้องที่เพิ่งทาสีหมาดๆ แต่กลิ่นมันต่างกัน มีผู้หญิงวัยพี่สาว (พี่สาวตูก็คือวัยป้า เข้าใจตรงกันนะ) ใส่ชุดทะมัดทะแมงสองคน คนหนึ่งเป็นทีมรีโนเวท อีกคนเข้ามาคุยกับเราว่าเป็นผู้จัดการส่วนที่พัก เราจะเรียกแกว่า พี่สาวผู้จัดการตึก แต่เนื่องจากแกไม่ใช่ผู้จัดการส่วนท่องเที่ยว จึงจะยังไม่รับเงินค่าทัวร์เราตอนนี้ แกบอกไว้ทีหลังก็ได้ ซึ่งเราผู้มีประสบการณ์การจ่ายค่าทัวร์ “ทีหลังก็ได้” แล้วก็ต้องซีดเพราะเปิดกระเป๋ามาแล้วมันไม่มีมาแล้ว ก็โคตรจะไม่อยากถือเงินไว้เลย แต่ก็จำใจต้องทำเพราะเค้าไม่ยอมเอาตังค์จริงๆ
เราได้รับพวงกุญแจมาพวงหนึ่ง กุญแจแม่งเยอะมาก ประมาณว่าเดินไปได้สองเมตรต้องไขอีกละ ความปลอดภัยมันสูงเวอร์ขนาดนั้นเหรอ เปล่าตึกมันแคบ เราได้ห้องพักที่ชั้นสาม เราจะต้องมีคีย์การ์ดไว้ตื๊ดประตูเหล็กข้างล่าง, กุญแจดอกใหญ่ฟันกุญแจรูปร่างประหลาดสุดเวอร์วังไว้ไขสำนักงานชั้นสองซึ่งมีล็อบบี้อยู่ด้วย, กุญแจโซนที่พักชั้นสาม และกุญแจห้องพักตัวเอง
เห็นห้องพักทีแรกรู้สึกว่าโดนหลอกละกู ค่าห้องพักคืนละพันกว่าบาท ทำไมให้นอนห้องรูหนูเล็กมาก เล็กสุดๆ เตียงห้าฟุตเต็มห้องพอดี เข้าไปปุ๊บ ต้องนั่งขอบเตียงเลย คือเขาพยายามบอกว่าเขารีโนเวทไม่ทัน อยู่อันนี้ไปก่อนนะไรงี้ ไอ้เราพยายามคิดนะว่า เมืองมันหนาวเหรอเลยชอบอยู่ชิดๆ กัน จะได้อิงแอบหาไออุ่นงี้เหรอ ห้องพักทุกห้องไม่มีห้องน้ำ ต้องใช้ห้องน้ำรวมที่อยู่ถัดไปสองประตู เราผลัดกันไปห้องน้ำพลางคิดว่าอีกฝ่ายที่มาด้วยกันน่าจะเป็นเพศตรงข้าม อย่างน้อยห้องแคบขนาดนี้คืนนี้แม่งมีลุ้นวะ
ระหว่างกลับจากห้องน้ำ เราเห็นประตูห้องข้างๆ เปิดไว้ เลยค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปดู เอ้าห้องติดกันนี่เป็นห้องบั๊งค์เบดเตียงสองชั้น ว่างด้วย แต่พอจะเดาได้ว่าทำไมเขาไม่ให้เราใช้ห้องนี้ คงเพราะคิดว่าเป็นห้องที่ต้องเข้าคิวรอรีโนเวท เพราะวอลล์เปเปอร์ลอกๆ พื้นไม่เรียบ หรือเตียงเก่าใดๆ ไม่สน เราสองคนลงไปขอเขาให้เปลี่ยนห้องให้ เขาก็บอก ได้ๆ แล้วกุลีกุจอไปเปลี่ยนกุญแจให้กับพวงกรุ๋งกริ๋งของเรา
ห้องใหม่ถึงจะเก่าหน่อยแต่ถูกใจมาก พื้นที่ก็กว้างกว่าเยอะ มีหน้าต่าง มองลงไปเห็นสนามบาส หนุ่มๆ เล่นบาสกันไม่กลัวหนาวซึ่งตอนนั้นก็เลขตัวเดียวแล้ว ยังมีคนใส่เสื้อยืดพอดีตัวโดดดึ๋งๆ ดั๊งค์ไปมาเพลินตาป้าจริงๆ (แต่ไม่หล่อนะ ดูไกลๆ พอเอาบรรยากาศ)
ที่ริมผนังมีท่อเหล็กทาสีหนาๆ ขดไปมา สักพักแหละถึงได้รู้ว่ามันคือเทคนิคการทำความอบอุ่นของเขา คือปล่อยน้ำร้อนเข้าไปในท่อที่เดินทั่วตึก ท่อจะปล่อยไออุ่นออกมาเรื่อยๆ สม่ำเสมอ ในส่วนของตึกนั้นไม่ว่าข้างนอกจะหนาวขนาดไหน พอเข้าข้างในแล้วก็รู้สึกสบายดีทั้งๆ ที่ไม่มีฮีตเตอร์ประจำห้อง จากการสังเกตพบว่าตึกหนามากและซีลมิดชิดหมด ไม่มีลมเข้าได้เลยแม้แต่แค่เท่ารูมด
ตอนนั่งรถมากับตาคนแรก แกบอกว่าตึกระบบเก่านี่ ดี หน้าหนาวอยู่อุ่นหน้าร้อนอยู่สบาย แต่คนยุคใหม่อยากได้ตึกกระจก เพราะเท่ห์กว่า พลางชี้ชวนดูตึกกระจกทั้งที่เสร็จแล้วและกำลังสร้าง เราทักว่า อย่างงี้ก็เปิดฮีตเตอร์กันหูตาแหกดิ ตาคนแรกบอกว่า ช่ายแล้วมันไม่อุ่นเอาซะเลย แต่มันก็เท่ห์เหลือหลาย เลือกได้ผมก็ขอแบบนี้นะ พูดพลางก็หัวเราะหึๆ
หลังจากเรื่องห้องเรียบร้อย เราเปลี่ยนเครื่องแต่งกายจากชุด ๑๐ องศาที่ปักกิ่งมาเป็นชุดเลขตัวเดียว พร้อมออกเดินเล่นยามบ่ายที่มีภารกิจดังนี้ ๑) แลกเงิน ๒) หาซิมเน็ต ๓) หาอาหารกินไปพลางเล่นเน็ตไปพลางเพราะอั้นมานาน ๔) ชมเมืองและสถานที่สำคัญในระยะเดินถึง หลังจากเห็นวิธีการขับรถในเมืองของพวกพี่ๆ เค้าแล้ว กูยอมเดิน
เราแวะปรึกษาคุณพี่สาวผู้จัดการตึกเรื่องความน่าจะเป็นที่จะได้ใช้เงินระหว่างเดินทางในทะเลทรายโกบี (น้อยมาก ไม่ค่อยมีอะไรขาย ของฝากเหรอ ลืมไปได้เลย), ร้านเน็ตน่าซื้อ (ตรงข้ามนี่เอง), ที่แลกเงิน (ห้าง เดินไปทางซ้ายมือช่วงตึกเดียว), ร้านอาหาร (ใครๆ ก็แนะนำเทรดิชั่นนอลมองโกเลียนฟู้ด แต่เรายังไม่อยากกินตอนนี้อะได้ปะ ยังต้องเจอแบบไม่มีทางเลือกอีกหลายๆ วัน ขอตุนอาหารปกติก่อนนะ – ถ้าสงสัยว่าทำไม โปรดติดตามต่อไป)
ราวบ่ายสามได้ฤกษ์ออกเดินถนน คำเตือนทั้งโดยมนุษย์, อินเตอร์เน็ตและป้ายแปะ บอกกับเราว่ามีความเสี่ยงเรื่องมิจฉาชีพล้วงกระเป๋า โดยทำทีมาพูดคุยหรือเดินเฉียดชน ก็เลยค่อนข้างระวังตัวแจ พอลงถนนเท่านั้น เฮ้ยพวกมึงมิจฉาชีพกันหมดเลยเรอะ คนมันเดินชิดกันมากอะ ไม่ว่าจะสวนจะแซงจะไปในระยะชายโค้ทตีกันปุ้กปั้ก ซึ่งมันเข้าข่ายมิจฉาชีพทั้งนั้นเลยนี่หว่า สองคนหลอนมาก เดินกอดกระเป๋าไม่กล้าถ่ายรูปไม่กล้าทำอะไรอยู่นานมากเลย ตอนหลังเริ่มสังเกตว่า คนมันเดินชิดกันอยู่แล้ว ส่วนมิจฉาชีพที่ไหนก็เหมือนๆ กัน ก็ระวังๆ เอา แต่ไม่ต้องหลอนขนาดนั้น บ้าไปแล้ว
เราแลกเงินทูกรุก (สกุลเงินมองโกเลียที่ไม่รู้เลยจนตอนจะเขียนนี่เพิ่งเปิดวิกิ) มา ๑๐๐ ดอลลาร์ กะว่าพอแล้วล่ะ จากนั้นเดินย้อนกลับมาซื้อเน็ตที่ร้าน Unitel ข้างในหรูหราเหมือนเข้าช็อปมือถือบ้านเรา เข้าไปนั่งเก้าอี้ ได้รับบริการอย่างดี เลือกซิม และเปิดใช้ตรงนั้นเลยโดยมีคุณพนักงานช่วย สนนราคาคนละ ๑๓๐ บาท ความเร็วสูงจำกัดดาต้าแต่ใช้ได้ตลอดทริป และเป็นยี่ห้อที่เขาบอกว่า เหมาะกับคันทรี่ไซต์ที่สุดแล้ว
จากนั้นเราก็หิวหน้ามืด เลยเข้าร้านอาหารอินเดียใกล้ๆ นั่นแหละ สั่งอาหารเสร็จก็ก้มหน้าเช็คโซเชียลกันอย่างโหยกระหายในข้อมูลและเรื่องราว (ที่ส่วนมากก็ไม่ค่อยมีผลอะไรกับชีวิตอะนะ) อาหารอินเดียก็คืออินเดีย จานใหญ่อลังการเหนือคาดไม่ว่าจะสั่งที่ประเทศไหนๆ ในระหว่างมื้ออาหารก็สำราญลิ้นดี อร่อยใช้ได้เลย เราสองคนสั่งแกงหนึ่งอย่าง ปลาทอดหนึ่งจาน กินกับแป้งนานชีสใหญ่เท่ากระด้ง ทุกอย่างเหลือครึ่งหนึ่งและห่อกลับไปเป็นมื้อดึกด้วย
กว่าจะออกจากร้านอินเดียปาไปสี่โมงกว่า อุณหภูมิลดต่ำลงอีกสองสามองศา รู้สึกว่ารายการสถานที่สำคัญที่อยากชมคงไปได้ไม่หมดแล้ว แต่ถึงกระนั้นเราก็ลองเดินไปดู ที่แรกคือพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์แห่งชาติมองโกเลียในระยะ ๑.๓ กม. อีตอนออกเดิน เริ่มผิดทางไปสองสามร้อยเมตร ขาดทุนไปอีก เราเจออากาศแรงๆ แบบนี้นานๆ ครั้ง รู้สึกว่าการปรับตัวในวันแรกยังไม่ไหลลื่นนัก ร่างอ้วนๆ ของป้าเมืองร้อนที่ไม่ค่อยได้แบกโค้ทบนไหล่หรือขยับตัวใต้โค้ทซึ่งมันกินแรงมากขึ้นอีกนิด ก็อ่อนล้ามาก ระหว่างเดินๆ อยู่ แอบมีวูบจะเป็นลมนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ไปถึงจนได้ด้วยเวลาสี่โมงสี่สิบห้า ตอนนี้ตกอยู่ในโซนหน้าหนาว เขาหยุดขายตั๋วตอนสี่โมงครึ่ง แม้ว่าพิพิธภัณฑ์จะปิดหกโมงแต่เข้าไปไม่ได้ละ เจ็บปวด เลยขอคุณเจ้าหน้าที่เข้าไปฉี่อย่างเดียว ซึ่งแกก็อนุญาต เอาวะ ไม่ได้ดู ได้เยี่ยวรดเป็นการเช็คอินก็ยังดี
ถามคุณเจ้าหน้าที่ว่าพิพิธภัณฑ์ศิลปะใกล้ๆ นี่ยังเปิดไหม ก็ได้คำตอบว่าปิดแล้วเหมือนกัน หลังจากแห้วกับมิวเซียมแล้ว บรรยากาศมันยังอึนไม่ถึงใจ ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา ฝนเม็ดบางมากจนแทบจะไม่ทำให้พื้นเปียก แต่ด้วยความที่มันหนาว กันป่วยไว้ก่อน มีอะไรคลุมหัวได้ก็คลุมไป เราสองคนก็บ่ายหน้าไปยังจัตุรัสเจงกิสข่าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก หลังจากมีอินเตอร์เน็ตใช้ กิจกรรมโปรดของเราสองคนคือเช็คมือถือว่าอุณหภูมิลดต่ำเท่าไหร่แล้ว ซึ่งขณะนั้นอุณหภูมิเป็นเลขตัวเดียวมาสักพักแล้ว แต่ลมพัดกระพือยิ่งโคตรหนาว เดินก็เหนื่อย หยุดเดินก็หนาว โวะ..
ตอนถึงจัตุรัส ฝนหนาเม็ดขึ้นอีก ลมแรง เย็นจัด เป็นเวลาประมาณห้าโมงหน่อยๆ ผู้คนชาวมองโกเลียใช้ชีวิตปกติในสายลมเม็ดฝน คนนั่งคุยกันที่ม้านั่ง ก็ไม่มีทีท่าจะหนีไปไหน อาซิ่มจูงหลานมาเดินเล่น ก็ยังคงเดินเล่นอยู่ บนฟ้ากลายเป็นสีเทา เห็นม่านฝนกระเจิงฟุ้งมาจากทางขุนเขา เราสองคนหนาวจนหงิก พอเหยียบเข้าไปในลานจัตุรัส ก็ถูกหญิงวัยพี่สาวท่านหนึ่งเข้าชาร์จทันที
ความกังวลก็รวบกระเป๋าอยู่อีกพักหนึ่งจนพบว่าเธอพุ่งเข้ามาขายภาพเขียนสีน้ำบ้าง สีน้ำมันบ้าง ส่วนมากเป็นภาพแลนด์สเคป มีภาพสไตล์โบราณด้วย วาดบนกระดาษก็มี วาดบนหนังก็มา ตอนแรกเราไม่คิดจะช้อปหรอก แต่ของเค้าสวยจริง ยิ่งดูยิ่งเคลิบเคลิ้ม คิดเพ้อไปว่าถ้ามันไปอยู่บนผนังห้องเรามันจะงามซักแค่ไหนเนาะ แหม่.. สักพักมีตาหนุ่มอีกคนเข้ามาโชว์สินค้าของตัวเองด้วย สวยกว่าอีเจ๊เข้าไปอีก เราสองคนสับสนมาก สองคนนั้นพรีเซ็นต์สินค้าแบบไม่เป็นปฏิปักษ์กัน มันทำให้เรารู้สึกสบายใจ สุดท้ายช็อปเบิกฤกษ์กันไปคนละหลายตังค์ จ่ายเป็นดอลลาร์ ไม่ได้แพงนะ คือละโมบซื้อรูปใหญ่กัน แล้วก็ปลื้มสิ่งที่ได้มามากๆ หอบหิ้วกันอย่างดีตลอดทางเลย
เมื่อชมอนุสาวรีย์เจงกิสข่านในความหนาวเหน็บกันแล้ว เราสองคนก็บ่ายหน้ากลับ ตอนนั้นเรามัวแต่ดูทาง และปรับตัวกับความหนาว ลืมสังเกตไปว่า เป็นเวลาเกือบหกโมงแล้ว ถ้าไม่นับว่ามีฝนนี่ฟ้ายังสว่างอยู่เลย เราเดินกลับอีกทางมี GPS จะกลัวอะไร เมื่อใกล้ถึงที่พักก็เจอคาเฟ่เล็กๆ แห่งหนึ่ง เลยชวนกันเข้าไปหาอะไรอุ่นๆ กิน ข้างในร้านอบอุ่นมากด้วยประตูสองชั้นกับผนังหนาเตอะ เรานั่งชิวกับเครื่องดื่มร้อนๆ อุ่นฝ่ามือ มองดูผู้คนชาวอูลานบาตาร์เดินกันขวักไขว่สักครู่ก็ชวนกันเดินกลับตอนที่ช็อคโกแลตร้อนยังเหลือและยังร้อน จะได้ถือจิบไปอุ่นคออุ่นมือไประหว่างทางกลับ
ตอนออกจากร้านเป็นเวลาเกือบทุ่ม ฟ้าก็ยังสว่างอยู่เลยเห้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย
สิ่งหนึ่งที่จะไม่เล่าไม่ได้เลย คือสาวๆ ที่นี่
บอกไปแล้วนะว่าหนุ่มไม่เจอหล่อๆ เลย ปิดเคสไป ส่วนสาวๆ นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เราสมมติฐานเองง่อยๆ ว่าเพราะมองโกเลียเป็นดินแดนแห่งม้า คงไม่มีที่ไหนในโลกอีกแล้วที่มีประชากรม้ามากกว่าคน และเราสามารถเป็นเจ้าของม้าได้ฟรี แค่ไปจับมันมาให้ได้จากในธรรมชาติ เด็กๆ ที่นี่ถูกจับไปวางบนหลังม้าแต่เล็กแต่น้อย อันนี้อีไกด์ซึ่งเรายังไม่กล่าวถึงเล่าให้ฟังนะ ผนวกกับอากาศที่หนาวเย็นและแปรเปลี่ยนรุนแรง
นอกจากโค้ทสารพัดรูปแบบแล้ว สาวๆ ที่นี่แต่งท่อนล่างเหมือนชุดขี่ม้า คือใส่กางเกงเฮียะ ใครที่รู้จักเกงเฮียะแล้วก็ นั่นแหละนะฮะ ตามนั้น ส่วนใครที่ยังไม่รู้จัก คุณมีจิตใจและประสบการณ์ชีวิตที่ใสสว่างมากฮะ เราขอทำให้มันแปดเปื้อนบัดเดี๋ยวนี้ เกงเฮียะ ย่อมาจากเฮียะตึงปี๋ ใส่รัดติ้วจนชาวต่างชาติเขิน สวนมาแต่ละรายนี่ตูไม่ได้มองหน้าเลย ตูสป็อตเป้าก่อนเลย มันช่างเด่นเหลือเกิน แล้วผู้คนมองโกเลียส่วนมากตัวสูง ผู้หญิงสูงขายาว แต่งตัวสวยเท่ห์ มีอยู่ทั่วไป จะมีบางรายใส่โค้ทสั้น มันก็จะเซ็กซี่หน่อย
ก่อนกลับขึ้นห้อง เราเดินไปร้านขายของข้างๆ ก่อนเพื่อตุนขนมและมาม่าสำหรับการท่องทะเลทรายโกบี ซึ่งเพิ่งตกลงกันว่าจะเอามาม่าไปด้วย ร้านนั้นคือแฟรนชายส์ Circle K ที่ปูบอกว่ามีที่ญี่ปุ่น ร้านนี้ฮอตมากสุดๆ ของไม่เยอะเท่าเซเว่นบ้านเรา แต่เน้นของกิน มีบรรดาฮอตดอกร้อน และมีที่ให้นั่งกินด้วย ถึงอากาศจะหนาวเหน็บแต่เราก็มองซอฟต์ครีมตาละห้อย
เราขึ้นห้อง เก็บข้าวของ แล้วลงมาห้องทานอาหารเพื่ออุ่นอาหารอินเดียเหลือกินกันเป็นมื้อเย็น พนักงานในเกสต์เฮาส์อีกคน ที่เจอตลอด แต่พูดอังกฤษไม่ค่อยได้ ก็มาป้วนเปี้ยนนิดหน่อย แต่คนนี้พวกเราไม่ค่อยชอบ เราจะเรียกมันว่า ตี๋กาก เพราะมันดูกากๆ พอเสร็จมื้อเย็น เราสองคนก็กลับขึ้นห้อง ผลัดกันอาบน้ำและจัดกระเป๋าใหม่ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทางวันรุ่งขึ้น
สี่ทุ่มครึ่ง รู้สึกน้ำเปล่าจะไม่พอกิน เลยลงไป Circle K อีกครั้ง อากาศหนาวเวอร์วังมาก ตอนนั้นน่าจะ ๑ องศาได้ ปูบอก เดี๋ยวได้มีหิมะตก เราไม่เคยมีประสบการณ์หิมะตกใส่ เคยแค่รู้ว่ามันตกแล้วพุ่งไปเที่ยวเล่น จึงกะไม่ถูกว่ามันจะตกจริงๆ เหรอ มันจะมายังไงของมัน จากนั้นพอกลับห้อง ก็ผลัดกันอาบน้ำ
ก่อนเราเข้าห้องน้ำ โลกยังปกติอยู่เลย พอเราอาบเสร็จออกมาทุกอย่างก็ขาวโพลน
ตื่นเต้นมากกกก หิมะโปรยปรายลงมาอย่างพัลวันเพราะลมหนุน เราสองคนมองหน้ากัน อยากนอนก็อยากนอน ตอนนั้นห้าทุ่มนิดๆ ละ แต่ประสบการณ์บางอย่าง อยู่บ้านก็ไม่มีอะนะ ทำไงได้ ธรรมชาติกำลังสำแดงพลังอีกชนิดที่เราไม่เคยคุ้น เราเลยแต่งตัวใหม่อีกรอบ อีนี่ใส่กางเกงนอนขาสั้น เกิดคึกขี้เกียจเปลี่ยนขึ้นมาเลยเอาโค้ททับใส่บู๊ทแล้วลงไปเลย ก่อนมาก็คิดว่า เออ ไอ้คนอย่างเรา ที่ออฟฟิศเปิดแอร์แรงไปหน่อย ก็หนาวจนปากเขียวละ พอมาเจอความหนาวที่ ๐ องศานี่มันยังไงนะ มันจินตนาการไม่ถูก
เอาเข้าจริงๆ มันหนาวจนชา เราต้องคอยมีสติเช็คว่าอวัยวะเรามันยังรู้สึกครบอยู่นะ บู๊ทเพิ่งซื้อมาใหม่ คนขายบอกกันน้ำ เราย่ำลงไปในปุยหิมะที่เพิ่งฝังกลบพื้นได้ไม่กี่นาที รองเท้าจมไปเป็นเซ็นต์แต่น้ำไม่เข้าเลย ผ่านโว้ย เย้ๆ เราสองคนวิ่งไปวิ่งมา พยายามถ่ายรูป พยายามทักทายคุณหิมะ ที่สวยงามและเย็นชา หน้าแข้งไร้ผ้าปิดของเราชามากขึ้นทุกที มือที่จำต้องเอาออกมากดชัตเตอร์เย็นเฉียบและเกร็งๆ และแล้วเราสองคนก็ยอมแพ้ กลับขึ้นห้องไปเก็บข้าวของต่อ ส่วนเรายังเกาะขอบหน้าต่าง ถ่ายรูปคุณหิมะอีกนานเลย
